Στα πέναλτι, σε τέτοια πέναλτι, υπάρχει η αντίδραση της πρώτης ματιάς. Πετάγεσαι και το φωνάζεις: «Πέναλτιιιι. Υπάρχει η αντίδραση του πρώτου ριπλέι: «Ηταν δεν ήταν, για να το ξαναδούμε». Η αντίδραση του δεύτερου ριπλέι: «Μάλλον δεν ήταν». Της πίσω κάμερας: «Ισως τον βρίσκει». Του τελικού πορίσματος, που δεν λέγεται και τόσο φωναχτά: «Δεν ήταν»…
Ο αγώνας συνεχίζεται. Το μυαλό, όμως, κολλάει. Εκεί. Σε αυτή τη φάση, που θες να ξαναδείς, μήπως και αλλάξει το τελικό συμπέρασμα, αλλά και δεν θες, γιατί ξέρεις ότι μάλλον θα παραμείνει το ίδιο. Και κάποια στιγμή το πράγμα κρυώνει.
Και τότε: «Ετσι το ήθελα, γιατί τόσα χρόνια μου κάνουν τα ίδια». Ηταν δεν ήταν το πέναλτι, δεν έχει πια σημασία. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Όχι το προηγούμενο. Είναι πιο δυνατό, πιο αρεστό για τον εαυτό σου, αλλά πλέον και πιο ποδοσφαιρικό. Αυτό το ποδόσφαιρο, του «καλά τους έκανα», είναι πλέον πιο ποδόσφαιρο από εκείνο της αλήθειας. Της σωστής αλήθειας ή και της λάθος αλήθειας της φάσης…
Το θέμα δεν είναι το πέναλτι της ΑΕΚ. Εχουμε πολλά τέτοια να συζητήσουμε. Ούτε το ποιος οπαδός ποιας ομάδας ακολουθεί το δόγμα. Λίγο πολύ συμβαίνει γενικά. Το θέμα είναι ότι έχουμε να διαχειριστούμε μια λανθάνουσα γενιά οπαδών στην Ελλάδα.
Μια γενιά που προτιμά τη νίκη έτσι, με ένα πέναλτι των ριπλέι και μια αποβολή που δεν ήταν, παρά τη νίκη με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια. Γιατί; Διότι έτσι έμαθε. Διότι τα χρόνια που πέρασαν τον οδήγησαν στη βεβαιότητα ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Διότι το ποδόσφαιρο πια έχει μια γενιά 20άρηδων και κάτι, που έτσι ξέρουν ότι παίζεται το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και ότι μόνο έτσι νικάς.
Εμαθαν επίσης, ότι το να «ελέγχεις» τη διαιτησία, είναι και αυτή μια νίκη. Πιο σημαντική, πιο καθοριστική από αυτό που συμβαίνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και μεγαλώνοντας, αν επιμείνουν να παραμένουν κοντά στο άθλημα, θα κουβαλάνε μαζί τους αυτή τη νοοτροπία. Και θα την διδάσκουν, προφανώς και στους επόμενους. Μέχρι να μην υπάρχουν πλέον άλλοι, παρά μόνο αυτοί στο χώρο. Απλά νομοτελειακό είναι, δεν είναι κάτι άλλο…
Το πέναλτι της ΑΕΚ είναι πολύ λίγο μπροστά σε όλο αυτό που βιώνει το ελληνικό ποδόσφαιρο με τα κάθε λογής πέναλτι. Ως μεμονωμένο περιστατικό δεν θα μας έλεγε και πολλά. Στο παρελθόν, περασμένες δεκαετίες δηλαδή, πράγματι δεν έλεγε πολλά.
Πλέον, ένα πέναλτι ξεσηκώνει κουβέντα, όχι γιατί με αυτό κέρδισε μια ομάδα, που μέχρι τώρα ήταν μία και πλέον μάλλον θα γίνουν περισσότερες. Αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα. Αλλά γιατί είναι ευκαιρία για επίδειξη δύναμης. Οχι αγωνιστικής. Ποιος ασχολείται με τέτοια. Οχι μόνο από τον οργανισμό της ομάδας. Αλλά και από τους οπαδούς.
Και το χειρότερο; Είναι πράγματι μια άλλη επίδειξη δύναμης. Εκείνη που δίνει τίτλους…
Το άρθρο του Θοδωρή Τσούτσου δημοσιεύτηκε στο sport-fm.gr
Πηγή: Daily-News.GR