Ως διασημότερος οπαδός της, ο Πάπας Φραγκίσκος δεν γινόταν να μην μιλήσει γι’ αυτούς. Μάλιστα δεν είναι μόνο μία η φορά που αναφέρθηκε στο «Trio d’ oro», την «Χρυσή τριπλέτα» δηλαδή, την κορυφαία γραμμή κρούσης που είδε ποτέ η Σαν Λορένσο. Ειδικά το 1946, οι Αρμάντο Φάρο, Ρενέ Ποντόνι και Ρινάλντο Μαρτίνο σημείωσαν μαζί 90 γκολ σε 30 αγώνες και την έχρισαν με φανταστικό τρόπο πρωταθλήτρια. Ωστόσο, εκεί που τρέλαναν τον ποδοσφαιρικό κόσμο, ήταν όταν το ίδιο καλοκαίρι επισκέφτηκαν την Ευρώπη και δίδαξαν το μοντέλο που θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει το παιχνίδι στην ρημαγμένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γηραιά ήπειρο.
Τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι μάζευαν τα συντρίμμια τους, για να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, η Αργεντινή ευημερούσε και βίωνε την πιο χρυσή εποχή του τάνγκο. Χάρη και στους μετανάστες, το Μπουένος Αϊρες είχε εξελιχτεί σε ένα χωνευτήρι πολιτισμών και εκεί μεγαλουργούσαν οι συνθέτες της εποχής, μπλέκοντας τους ήχους της νοσταλγίας για τις πατρίδες που άφησαν πίσω, σε συνδυασμό με την μελαγχολία των εμιγκρέδων.
Την ίδια άνθιση όμως βίωνε και το ποδόσφαιρο, που κινούταν χορευτικά στους λυπημένους ρυθμούς της ντόπιας μουσικής. Μόνο που στα γήπεδα οι Αργεντινοί ισορροπούσαν, βρίσκοντας χαρά. Και πιο συγκεκριμένα, εκείνα τα χρόνια τους την προσέφερε απλόχερα το «Trio d’ oro», που ζωγράφιζε στο όχι και τόσο καλά συντηρημένο χορτάρι εκείνων των γηπέδων και αποτελούσε το αντίπαλο δέος της θρυλικής «Maquina« της Ρίβερ Πλέιτ.
Το παλιό γήπεδο της, το «Viejo Gasometro» δεν ήταν πλέον αρκετό για να χωρέσει τη φαντασία και το μπρίο αυτής της ομαδάρας της εποχής. Κι έτσι αποφασίστηκε να δεχτεί την πρόταση για μία περιοδεία στην Ευρώπη. Περνώντας τον Ατλαντικό αναμετρήθηκε σε 10 αγώνες με τις Εθνικές Ισπανίας, Πορτογαλίας και τις Ρεάλ, Ατλέτικο, Σεβίλλη, Πόρτο. Τους έβαλαν 46 γκολ και δέχτηκαν 28, ενώ ηττήθηκαν μόνο μία φορά από την Ρεάλ και αυτό επειδή έπαιξαν οι αναπληρωματικοί, μιας και οι βασικοί ήταν εξαντλημένοι.
Οπως ήταν αναμενόμενο, όλη η Σαν Λορένσο και ειδικά η «Χρυσή τριπλέτα» τράβηξαν τα βλέμματα των μεγάλων της Ευρώπης που τους προσέγγισαν. Ο Ρενέ Ποντόνι δέχτηκε κρούση από την Μπαρτσελόνα, αλλά αρνήθηκε. Δεν υπήρχε τότε λόγος να φύγει από την Αργεντινή. Εκεί ήταν τα λεφτά και όχι στην -μετά τον εμφύλιο πόλεμο- Βαρκελώνη. Τελικά βρέθηκε στην Κολομβία, όπου τότε πλήρωναν πολύ καλά. Κλείνοντας την καριέρα του είχε να υπερηφανεύεται εκτός των άλλων και για τα τρία Κόπα Αμέρικα.
Ο Ρινάλντο Μαρτίνο υπέστη έντονο πρεσάρισμα από την Γιουβέντους. Αρχικά αρνήθηκε, με υπέκυψε το 1949 και έπαιξε στην Ιταλία για μία σεζόν, σκοράροντας 18 φορές σε 33 ματς. Βαρέθηκε όμως, του έλειψε ο τζόγος στον ιππόδρομο του Μπουένος Αϊρες και επέστρεψε για χάρη της Μπόκα Τζούνιορς, πανηγυρίζοντας επίσης δύο Κόπα Αμέρικα με την Αργεντινή. Ισως ο λιγότερο καλός της παρέας να ήταν ο Αρμάντο Φάρο. Τον πολιόρκησε η Σεβίλλη, μα η Φεροκαρίλ Οέστε στην πατρίδα του έδινε περισσότερα. Πήρε κι αυτός ένα Κόπα Αμέρικα με τους Γκαούτσος.
Ασχετα όμως με το τι έκαναν ατομικά οι τρεις τους, εκείνο που έμεινε στην ιστορία της μπάλας ήταν οι επιδόσεις τους για το λίγο που αγωνίστηκαν μαζί. Ποτέ κανείς τους δεν ήταν ξανά τόσο δυνατός, όσο όταν υπήρξε μέλος του «Trio d’ oro». Το μεγαλύτερο κληροδότημα τους όμως ήταν ότι επισκέφτηκαν την Ευρώπη σε μία δύσκολη στιγμή της και άφησαν παρακαταθήκη έναν τρόπο παιχνιδιού, που αμέσως οι Λατίνοι σε Ισπανία και Πορτογαλία βάλθηκαν να αντιγράψουν και να μεταφέρουν και στις άλλες χώρες της ηπείρου. Και ειδικά αυτό με την επιθετική τριάδα που πρώτοι οι Ποντόνι, Μαρτίνο, Φάρο συνέθεσαν…
Πηγή: gazzetta.gr
localStorage.clear();
Πηγή: Daily-News.GR